[EN] This print is based on a drawing made during a residency at the Valley of the Possible in southern Chile, in 2022. During my five weeks stay amongst volcanoes and araucaria forests, I experimented with ways I could engage in a deeper conversation with a landscape. How could we truly listen and reimagine our connection with the more-than-human?

Carlos Inaipil, a biologist and Mapuche living at the foot of La Llaima volcano, taught me the concept of ‘Inarumen,' the Mapuche methodology of the permanent observation of nature. Translated from Mapuzugun it means a constant and repeated ‘re-watching’ and is centred on learning from real facts of nature, the conditions it offers us, and the way of relating to it. The indigenous scholar Leanne Betasamosake Simpson too, invites us to allow the land to “once again become the pedagogy” (2014). To explore how education is embedded in the land, what it means to be taught by it and what we are able to give back. 

I spent hours along the river, drawing with all my senses and trying to understand what these rocks and our encounter could encompass. And even though “the language of stone is difficult” because “rock mumbles” (Kimmerer, 2013), they became teachers of patience and movement, of stillness and boundaries, of what you share and what you keep to yourself, of how experiences shape you and how in turn your presence affects the world around you. The more time we spent together the more complicated our entanglement seemed to be. Ursula K. le Guin writes: “Relationship among all things appears to be complex and reciprocal — always at least two-way, back and forth” (Deep in Admiration, 2017). 

I created a constellation of river rocks, loaded and vibrant, autonomous and mysterious, each unique yet universal. Their surface turned towards us much like a canvas on which stories and ideas are projected and imprinted, and their insides turned away, reminding us of the limits of what we can really know about each other.

[NL] Deze print is gebaseerd op en tekening die ik maakte tijdens mijn residentie bij Valley of The Possible in zuid Chili, in 2022. Gedurende vijf weken verbleef ik tussen vulkanen, rivieren en Araucaria bossen en experimenteerde daar met manieren om een gesprek aan te gaan met het landschap. Hoe kunnen we echt luisteren naar onze omgeving en onze band met het meer-dan-menselijke herdefiniëren?

Carlos Inaipil, een bioloog en Mapuche woonende aan de voet van de Llaima vulkaan, leerde me het concept ‘Inarumen’, de methodologie van het permanent observeren van de natuur. Vertaald uit het Mapuzugun betekent het een constant en herhaaldeijk ‘her-kijken’ en is gecentreerd op het leren van feiten uit de natuur, de omstandigheden die het ons biedt en de manier waarop we ons ertoe verhouden. Ook de inheemse wetenschapper Leanne Betasamosake Simpson nodigt ons uit om het land “weer de pedagogie te laten zijn” (2014), om te onderzoeken hoe educatie erin is verankert en wat het betekend om er van te leren en eraan terug te geven. 

Ik bracht uren buiten door bij de rivier, tekende met al mijn zintuigen en probeerde te begrijpen wat deze rivierstenen en onze ontmoeting zou kunnen behelsen. En ondanks dat “de taal van stenen moeilijk is”, want “stenen mompelen” (Kimmerer, 2013), leerden ze me lessen over geduld en beweging, verstilling en begrenzing. Over wat je kunt delen en wat je voor jezelf houdt, over hoe ervaringen je vormen en hoe jij op jouw beurt de wereld om je heen beïnvloedt. Hoe meer tijd we samen doorbrachten hoe complexer onze verwevenheid bleek te zijn. Ursula K. Le Guin schrijft: “Relaties tussen alle dingen blijken complex en wederkerig — altijd minstens twee richtingen, heen en terug” (Deep in Admiration, 2017). 

Ik creëerde een constellatie van rivier stenen, geladen en levendig, autonoom en mysterieus, uniek en universeel. Hun oppervlakten naar ons toegekeerd, als een canvas waarop ideeën en verhalen zich aftekenen, en hun binnenste verborgen, als een herinnering aan de grenzen van dat wat we echt van elkaar kunnen weten.